Welkom op mijn reisblog!

Welkom op mijn reisblog bij Reislogger! Ik ga deze website gebruiken om iedereen op de hoogte te houden van mijn reis. Kom dus snel een keertje terug voor de nieuwste reisverhalen en foto’s. Wil je gemakkelijk op de hoogte blijven van mijn belevenissen? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst!

Vanmorgen 3 maart om 5.00 uur opgestaan. Snel even ontbijten en de laatste dingetjes pakken. Exact om 6.00 uur stond de taxi voor de deur die ons keurig naar Schiphol bracht. We hebben de koffers al afgegeven en zitten nu lekker aan de koffie. Nog even en we gaan vliegen naar Quito, de hoofdstad van Ecuador waar we plaatselijke tijd om omstreeks 18.00 uur zullen aankomen. 

Tijd om in te stappen. Het vliegtuig staat klaar. Het is een boeing 777-206 van KLM. 

Om 16.30 plaatselijke tijd landden we op Quito airport waar we even moeten wachten op de koffers en de chauffeur die ons naar ons verblijf in Quito zou brengen. 

We logeren de eerste twee nachten in Aliso, een gezellig klein hotelletje. 

Na opgefrist en omgekleed te zijn gaan we een restaurantje opzoeken. Jan heeft trek in een gegrilde biefstuk dus kiezen we voor de Argentijn.

Heerlijk gegeten maar we waren doodmoe. Dus na de koffie terug naar ons hotelletje waar we al om 20.00 uur in bed lagen.

4 maart. Na een onrustige nacht, slecht geslapen, genieten we van een uitgebreid ontbijt met veel vers fruit. Daarna gaan we naar het historisch centrum. Ben benieuwd. De zon schijnt en het is 23 graden. Met de taxi gaan we naar het centrum. Inderdaad veel mooie oude gebouwen. 

We drinken koffie op een terras waar ook twee andere Nederlanders zitten waar we gezellig een half uurtje mee kletsen voordat we weer verder wandelen.

We gaan stiekem een gebouw binnen waar alles goud is van binnen. Bijzonder.

Daarna lopen we nog richting de Kathedraal waar we een taxi nemen naar de Botanische tuin dat ligt in een groot park. 

De Botanische tuin is niet alleen prachtig maar ook heel groot. Allerlei soorten planten, bomen en orchideeën zijn hier te vinden. Ook zien we wat vogeltjes maar ik heb geen telelens bij me. Ach dat komt later wel.

Om 16.00 uur nemen we een taxi terug. Na een lekker biertje en een portie skibbo gaan we even rustig lezen voordat we naar een Japans restaurant gaan om te eten. 

Morgen vroeg op,  want we worden om 7.00 uur opgehaald.

5 maart 2020.

Na het ontbijt komt de taxi om ons naar het vliegveld te brengen. Alles verloopt soepel en al snel zitten we in het vliegtuig op de achterste rij.

Voor ons zitten een moeder en dochter die, blijkbaar omdat ik moet hoesten, bij de stewardess om een mondkapje vragen. Aangekomen op de luchthaven Lago Agrio wordt ik apart genomen door de mensen van ministerie van gezondheid die nogmaals mijn temperatuur opnemen en me allerlei vragen stellen. Ook mijn paspoort wordt genoteerd. Omdat mijn temperatuur goed is mogen we eindelijk door waar de gids al staat te wachten om ons naar met een busje naar de opstapplaats te brengen waar we na de lunch de tocht per boot gaan voortzetten.

Het is een mooie tocht van zo'n 1.5 uur langs schitterende bebossing. Af en toe wordt er gestopt als we een slang of vogel zien.

Met een beetje houten kont komen we eindelijk aan bij ons verblijf Jamu Lodge. We krijgen de kamer toegewezen die duidelijk wat kleiner is dan op de foto's te zien was maar dat geeft niets. We pakken uit en gaan een biertje drinken. Na het avondeten neemt de gids met ons de plannen door. We hebben een leuke internationale groep. Een stel uit Spanje, een Duits stel waarvan Paula al 1,5 jaar in Ecuador is maar nu haar vriendje over is ze deze tour hebben geboekt, een vader en zoon uit Zweden en twee Zwitserse leraressen die erg vrolijk zijn. Omdat we best moe zijn gaan we vroeg naar bed. 

6 maart.

Na een uitstekend ontbijt gaan we op pad. De boot brengt ons naar een plek waar we gaan wandelen. Ik merk dat ik toch wat benauwdheid krijg bij het klimmen en doe het rustig aan. Helaas zien we niet veel bijzonders. Waarschijnlijk zijn we echt al te verwend door onze andere reizen. 

Na de lunch maken we nog een boottocht. Altijd heerlijk om op het water te zijn.

De gids stelt voor 's avonds te gaan zwemmen in de lagune en een nachtwandeling te maken. Als we vragen of hij dezelfde tracking gaat lopen en hij dit beaamt, besluit ik niet mee te gaan. Later blijkt dat ik makkelijk mee had gekund want ze hadden een korte wandeling alleen beneden gemaakt. Gelukkig heeft Jan een paar mooie foto's kunnen maken van de nachtdieren. 

7 maart. We staan vroeg op om vogels te spotten. Om 6.00 uur zitten we in de boot. Het is zo prachtig zo vroeg. De stilte en dan het ontwaken van het oerwoud en zijn bewoners. De apen komen te voorschijn en mijn favoriete vogels zitten zich op te warmen. De Stinky Turkey's zitten vaak in groepjes te kwetteren. Een enorm lawaai. Blijft genieten deze tochten. Jammer dat we zo'n eigenwijze gids hebben die geen gebruik maakt van wat andere gidsen hebben gespot. Er ligt een enorme Groene Anaconda opgerold ons gade te slaan. Om 8.00 uur zijn we terug voor het ontbijt. In dit resort werken alleen maar mannen, waarvan enkele gids zijn en de anderen zorgen voor het voedsel en de kamers.

Na het ontbijt gaan we naar het dorpje Tupuy waar we een sessie zullen gaan meemaken van de plaatselijke Shaman. De tocht is 1,5 uur en we zien natuurlijk weer van alles. De Shaman hoort mij kuchen en heeft natuurlijk het juiste medicijn voor me. Een sterk drankje wat natuurlijk niet helpt maar ach wat maakt het uit. Jan en de vriend van Paula worden gegeseld met een soort takken met doorns. Resultaat knalrode ruggen en daarna allemaal blazen. Lekker! Zou goed zijn tegen reuma. Haha.

Daarna werd onze energie bekeken en die van mij was super! En dit alles kostte slechts 10 dollar p.p. Daarna gingen we casava wortels uit de grond halen, schoonmaken en raspen. Toen uitwringen en nogmaals fijn raspen voordat er broden van werden gebakken. Samen met een heerlijke saus van ui, koriander en knoflook smaakte dit best.

Daarna kwam er een jongetje met zijn moeder om ons nog wat goedbedoelde knutsels te verkopen. Natuurlijk hebben we twee armbandjes gekocht. De regen was gestopt dus konden we weer de boot in.

Weer terug bij het resort dachten we een lekkere douche te nemen voor het avondeten. Helaas, alleen koud water.

Na het diner, wat elke dag minder werd. Meestal soep met aardappelen, daarna rijst met groentes en een lapje vlees en fruit na, gingen we vroeg slapen.

8 maart. We vroegen de gids weer een vroege tocht te maken maar omdat 4 mensen van de groep al teruggingen, gaan we met de boot en een kano ernaast ze een stuk wegbrengen.  Na een half uurtje zien we op een tak een mini miereneter liggen te slapen. Zo schattig. Even daarna stappen wij over in de kano en peddelen op ons gemak terug. Althans de mannen want ik moet natuurlijk foto's maken....

Bij aankomst ligt er een boot van ministerie van gezondheid. Ze hebben me opgespoord en willen dat ik in quarantaine ga. We moeten wachten totdat onze gids klaar is met een uitgebreid gesprek met ze voordat we naar de kamer mogen. Natuurlijk ontstaat er een boel tumult met de andere gasten en het personeel. Jan gaat met ze praten en legt mijn situatie uit. Nadat iedereen akkoord is dat ik toch gewoon bij de groep mag zijn, gaan we lunchen.

Na de lunch voel ik me steeds beroerder en ga even liggen. Blijkbaar heb ik een longontsteking opgelopen die me behoorlijk benauwd maakt. Na het diner vragen we aan de gids of we nog een avondwandeling gaan maken maar nee hoor, hij wil weer op zoek naar kaaimannen en slangen. In de Lagune moeten we een half uur wachten voordat het donker genoeg is. Het wordt erg koud. Niet goed voor mij. Na weer al die bomen onderzocht te hebben met als resultaat een kikker en een minuscuul slangetje gaan we weer terug. Zeer teleurstellend.

9 maart. Na het ontbijt varen we terug naar Lago Agrio. Ondanks beloften wordt er nergens gestopt en zijn we 1,5 uur later ter plekke. En dan begint de nachtmerrie. De mensen van ministerie van gezondheid wachten ons al op. Bij iedereen wordt de temperatuur gemeten. Die van mij is natuurlijk iets hoger 37.7. Nog steeds geen koorts maar ze meten ook mijn zuurstof en die is zoals gebruikelijk laag. We moeten met de ambulance met sirenes naar het ziekenhuis. Zogenaamd voor een paar extra testjes. Zou niet lang hoeven te duren dus zouden we waarschijnlijk op tijd weer bij het vliegveld zijn. Helaas die paar testjes duurden 4 dagen. Omdat alles gefocust is op Corona wordt mijn longontsteking  niet behandeld en voel ik me steeds beroerder.

Inmiddels zijn mijn armen blauw van al het bloed tappen wat blijkbaar regelmatig fout gaat.

De aparte afdeling waar we zijn ondergebracht is helemaal leeg. Er is ook helemaal niets. Geen dekens, geen kussens, geen bekers etc. Zelfs de ontsmettingsdoekjes moeten ze van ons gebruiken. Het eten wordt aan de overkant gehaald en is niet te eten.

Jan moet 's nachts in een andere kamer slapen. Ook zijn ze blijkbaar helemaal in paniek. Er wordt geschreeuwd en we worden afgesnauwd. Elke minuut komt er weer iemand de kamer binnen met een stortvloed aan vragen en niemand spreekt Engels. Zo goed is mijn Spaans nou ook weer niet. Als we vragen of ze wat langzamer willen praten, beginnen ze alleen nog maar sneller en harder te praten. Jan is het zat en begint in het Nederlands tegen ze te schreeuwen dat we er niets van verstaan en dat we thee willen. En dan is het stil en even later wordt er iets bij ons gezet wat lijkt op thee. 

Dan komt het verlossende woord we mogen weg. Maar dat wordt al snel weer ingetrokken want ministerie van gezondheid geeft geen toestemming. Nog meer tests, nog meer bloed en inmiddels word ik steeds benauwder. Eindelijk beginnen ze wat aardiger te worden en er loopt zelfs een nachtdokter die met een Google translator ons op de hoogte houdt. Aan Yvonne vragen we regelmatig een woord te vertalen en gelukkig kunnen we René van Better Places, die het eerste deel voor ons geregeld heeft, regelmatig bellen. Hij heeft ook contact gehad met de directeur van het ziekenhuis.  We moeten nog een nacht blijven maar gelukkig mag Jan weer bij mij op de kamer. Het bloedafnemen blijft maar doorgaan en ook de bloeddruk wordt gemeten. Die is opeens skyhigh. 166 ipv 128 wat ik normaal heb. Dus nog meer medicijnen. De specialist komt langs en eindelijk krijg ik medicijnen tegen mijn longontsteking. We moeten nog een nachtje blijven.

12 maart. We mogen echt weg. Alles wordt snel afgewikkeld en om 9.00 uur zitten we op het airport te genieten van eindelijk goede koffie en een sinaasappel taartje.

Om 11.25 vliegen we naar Quito met mijn verklaring Corona-free in de hand. Nog even en we kunnen onze vakantie voortzetten hopelijk.

Nadat we de auto (een Duster) hebben opgehaald gaan we op weg naar onze volgende bestemming; Mindo. Al snel laten we Quito achter ons. Wat een enorme stad is dit. En al die huizen die tegen de bergen zijn gebouwd. Het landschap wordt steeds groener. De toppen van de bergen om ons heen lopen door de wolken door. De hellingen zijn begroeid met schitterende bomen die geheel bemost zijn.

We hebben honger want we hebben sinds we het ziekenhuis ingegaan zijn eigenlijk bijna niets gegeten. We zien een bordje van een restaurant die ons verwijst naar een smal weggetje. Hoe prachtig is het hier. De kalveren lopen langs de weg, overal bloemen en we zien zelfs een kolibrie. Maar helaas het restaurant is alleen in het weekend open. Dus keren en verder rijden. We komen bij een tentje waar een tuin omheen loop waar allemaal kolibries vliegen. Schitterend. Helaas de keuken is dicht wel hebben ze wat chips en koekjes. Nou daar gaan we dan maar voor. We rijden door tot ons verblijf. Wat een schitterende verrassing. Het huis ligt vrij aan de berg met een super uitzicht en een grote waranda met whirlpool. Nou dat was snel geregeld. Uitpakken en erin. Heerlijk... Dit hadden we wel verdiend. 

Het begint enorm te donderen en te lichten dus besluiten we maar hier te eten. Voor het eerst weer een normaal diner. Daarna kikkers zoeken en lekker slapen in een goed bed met dekens en kussens.

13 maart. Het heeft vannacht enorm geregend en dat geluid samen met de bulderende rivier in het dal zorgt ervoor dat we niet echt diep hebben geslapen maar het ontwaken maakte alles goed. Hoe prachtig om je ogen open te doen en dan al dat groen om je heen te zien en mistflarden tegen de berg. Bij het ontbijt werden we verrast door verschillende mooie vogels, een agouti en een eekhoorn. Na het ontbijt gaan we het dorpje Mindo bekijken en daar een kopje koffie en de lunch te nuttigen voordat we op pad gaan.

Het is jammer dat we maar 1 dag hier hebben maar ja het is nu eenmaal zo. We wandelen langs de rivier maar het begint weer te regenen. We besluiten verder te rijden totdat het weer droog is. We genieten volop. 

14 maart.

Vandaag vertrekken we van Mindo naar Pabo, San Isidro. Het is 4.5 uur rijden. Eerst weer terug naar Quito en dan over de bergen naar de andere kant. Het is heel mooi maar ook hier veel regen totdat we bij ons resort in de buurt zijn. Hier is het helemaal droog. En wat een schitterende plek. Snel uitpakken en rondkijken.  Het huisje is prachtig en de omgeving nog meer.

Ze hebben verschillende wandelpaden aangelegd die we morgen eens gaan proberen. Bij het restaurant is een grote waranda waar enorme hoeveelheden kolibri's zich tegoed doen aan het suikerwater.

Ook hangt er een groot wit doek waar de motten 's nachts op af komen en wat een schitterend ontbijtbuffet is voor de vele vogels hier. Als we gaan eten zit er een grote groep Amerikanen die met veel drukte zitten te overleggen. Een van hen vertelt ons dat vanaf 24.00 de luchthaven wordt afgesloten voor binnenkomende vliegtuigen. Ze proberen allemaal nog een ticket te bemachtigen en gaan meteen terug naar Quito. Omdat we niets op internet kunnen vinden sturen we een mailtje naar René van Better Places die het eerste deel van onze reis had geregeld. Helaas geen verbinding. We besluiten het even aan te kijken en morgen actie te ondernemen.

15 maart. Er komt niets van slapen. We maken ons zorgen dat we straks niet meer weg kunnen. Om 4.00 uur staan we op om naar het restaurant te gaan. Daar hebben we WiFi. Na alles bekeken te hebben besluiten we onze terugvlucht om te boeken naar maandag. Helaas is het internet hier niet sterk genoeg maar gelukkig helpen Hans en Yvonne hiermee en is het geregeld. We hadden een gids om 6.15 uur gevraagd maar we besluiten hier maar van af te zien omdat we  beiden nog steeds moeten hoesten en benauwd zijn en een rustig dagje voor ons zelf te doen.

Jan had 's nachts een groot beest op zijn hoofd gevoeld die blijkbaar gestoken heeft. Zijn lippen worden helemaal dik. Gratis botox.

We bewonderen de vogels die op de motten zijn afgekomen en gaan lekker ontbijten. We doen het verder kalm aan, beetje wandelen, beetje slapen en heerlijk lunchen. Voor het eerst sinds we in Ecuador zijn genieten we van onze maaltijd. Na de lunch gaan we nog even wandelen en de koffers pakken. We hopen vanavond de uil en de tapir nog te zien maar de kans is niet zo groot. Maar dan opeens zien we de zwartgebande uil zitten, al is het donker het is een pracht gezicht. Er zijn er zelfs twee. En dan ons laatste nachtje hier. Morgenvroeg op weg naar Quito en dan hopelijk naar huis.

16 maart. Na weer een heerlijk ontbijt gaan we met de auto naar Quito. We hebben de tijd dus stoppen we regelmatig onderweg om van het uitzicht te genieten.

Het is gelukt, al is het wel een aparte vlucht. Op het vliegveld drinken we koffie en bekijken wat winkeltjes

en gaan dan naar de gate waar Jan wordt omgeroepen en mee moet naar de politie. Gelukkig is dit een koffercheck die ze bij een aantal passagiers uitvoeren. Geen probleem dus. Hooguit wat stinkende sokken haha. En dan gaan we toch echt weg. Van Quito vliegen we naar de hoofdstad waar er zo'n 100 man uit zou moeten stappen die daar wonen en wij zo'n 1,5 uur op het vliegveld zouden doorbrengen. We horen dat er problemen zijn. De inwoners van de hoofdstad worden gecontroleerd op temperatuur en moeten een document tekenen dat ze 14 dagen in quarantaine gaan voordat ze eindelijk mochten uitstappen. Wij mogen er helemaal niet uit, dus het vliegtuig wordt schoongemaakt om ons heen en getankt terwijl we in het vliegtuig zitten. Na zo'n 3 uur mogen de mensen instappen die vanuit de hoofdstad naar Amsterdam moeten. Eindelijk kregen we toestemming om te vliegen. 

's Middags kwamen we aan op Schiphol dat bijna leeg was. Ook hier werd weer onze koffer weer gecheckt. Misschien toch een andere koffer koper? Het ging verder snel en soepel. Buiten de douane stond Jaap al op ons te wachten om ons op te halen. Wat waren we blij dat we weer in Nederland waren. Thuisgekomen eerste Tuti helemaal suf geknuffeld en toen alle kleren in de wasmachine.  Eindelijk konden we opgelucht adem halen, alhoewel ik nog steeds benauwd was. Toch maar even contact opgenomen met onze huisarts die vaststelde dat de longontsteking die ik in Ecuador had opgelopen, niet afdoende was behandeld, dus nog maar een prednison en antibioticakuur.

In Nederland werden we geconfronteerd met zware maatregelen en verontruste berichten rondom de Corona virus en ook hoorden we dat het luchtruim in Ecuador nu echt dicht ging. 

Onze vakantie is niet geworden wat we gehoopt hadden, al is Ecuador een prachtig land en wellicht dat we er nog eens terug gaan.